Telefonia Satelitarna

Ericsson Telefony Komórkowe - Ericsson Cellular Phone

Telefonia Satelitarna - Historia

Globalstar to sieć telefonii satelitarnej funkcjonującej na bazie 48 satelitów LEO (Low Earth Orbit) oraz naziemnych bramek telekomunikacyjnych. Orbita LEO znajduje się na wysokości 850 mil nad Ziemią, co umożliwia, w przeciwieństwie do systemów geostacjonarnych, prowadzenie rozmów bez opóźnień.

Satelity Globalstar są jedynie przekaźnikami. Wszystkie konieczne do zrealizowania połączenia operacje są przeprowadzane na stacjach naziemnych. Zasięg sieci Globalstar zależy bezpośrednio od liczby i usytuowania stacji naziemnych - gateways. Każdy gateway obsługuje obszar o promieniu około 3000 km. Obecnie działają 22 takie stacje, dzięki którym możliwa jest łączność w 86 krajach i na północnym Atlantyku. Łączność na wodach morskich, przy granicach państw objętych zasięgiem Globalstar, występuje w obszarze około 200 mil morskich. Planuje się wybudowanie 38 stacji przekaźnikowych w różnych częściach świata. Polskę obsługuje stacja, znajdująca się we Francji.

Iridium to jedyna w pełni globalna sieć telefonii satelitarnej, której usługi dostępne dosłownie na całym świecie.

Iridium - system 66 sztucznych satelitów telekomunikacyjnych rozmieszczonych na orbicie okołoziemskiej 485 mil nad Ziemią. System ten pierwotnie miał posiadać 77 satelitów, a ponieważ pierwiastek chemiczny iryd ma liczbę atomową 77 stąd nazwa tego systemu. Iridium umożliwia komunikację głosową oraz przesyłanie danych na całym świecie za pomocą urządzeń przenośnych.

Za funkcjonowanie sieci odpowiedzialne są satelity. Każda z nich może komunikować się z dwoma sąsiadującymi satelitami na swojej orbicie oraz z dwoma najbliższymi z orbit sąsiednich. Wszystkie wyposażone są w 48 anten, obejmujących na Ziemi komórki o średnicy 700 km. Pozwala to na całkowite wyeliminowanie naziemnych przekaźników w przypadku połączeń pomiędzy dwoma telefonami Iridium. Stacje naziemne są wykorzystywane tylko wówczas, gdy chcemy nawiązać połączenie między telefonami satelitarnym a stacjonarnym lub komórkowym.

Iridium rozpoczęło swoje działanie 1 listopada 1998 roku, a bankructwo przedsięwzięcia ogłoszono 13 sierpnia 1999. Przyczyn niepowodzenia tego systemu upatrywano w wysokich kosztach i niewygodzie użytkowania oraz w silnej konkurencji ze strony usług roamingowych operatorów GSM. Także nie bez wpływu były błędy w zarządzaniu firmą.

Satelity systemu Iridium pozostały jednak na orbicie i w 2001 roku firma prywatnych inwestorów pod nazwą Iridium Satellite LLC wznowiła działanie systemu.

Dziś do najważniejszych klientów Iridium Satelite LLC należy amerykański Departament Obrony, który płaci za bezprzewodową komunikację 20 tys. pracowników. Nowy operator oferuje usługi telefonii satelitarnej również indywidualnym klientom. Oprócz transmisji głosu, firma świadczy także usługi dostępu do Internetu praktycznie z dowolnego miejsca na ziemi.

Dzięki zastosowanym w ich budowie antenom, które prawie bez strat odbijają promienie słoneczne, satelita Iridium podczas przelotu może utworzyć na niebie silny błysk (flarę) o jasności nawet do -9 magnitudo. Błyski o takiej jasności mogą być widoczne nawet w dzień.

Numery telefoniczne Iridium składają się z prefixu +8816 lub +8817 i 8 cyfrowego numeru abonenta.

Thuraya umożliwia pełną komunikację na terenie Europy, Azji i Afryki. We współpracy z operatorami GSM umożliwiamy wykorzystanie naszych telefonów w sieci wszystkich trzech polskim operatorów (Plus GSM , Era GSM, Orange), a poza granicami kraju w ramach umów roamingowych lub sieci satelitarnej.

Podstawowe zalety telefonii satelitarnej Thuraya to przede wszystkim:

* możliwość pełnej komunikacji na terytorium 110 krajów Europy, Afryki Północnej i Centralnej, Azji, Bliskiego Wschodu

* funkcja wysyłania faksów i dostępu do sieci internet w dowolnym miejscu w zasięgu sieci satelitarnej w tym na Morzu Czerwonym, Śródziemnomorskim, Arabskim, Północnym, Bałtyckim, Martwym, Kaspijskim, Czarnym i części Indyjskiego

* moduł obsługi sieci satelitarnej oraz GSM w jednym aparacie telefonicznym Hughes 7101

* możliwość telefonowania do sieci Inmarsat A/B/Mini/ Iridium

* karty prepaid

Sieć Thuraya jest dostępna w następujących krajach » Afganistan, Albania, Algieria, Andora, Angola, Arabia Saudyjska, Armenia, Austria, Azerbejdżan, Bahrajn, Bangladesz, Belgia, Benin, Bhutan, Białoruś, Bośnia i Hercegowina, Bułgaria, Burkina Faso, Burundi, Chorwacja, Cypr, Czad, Czechy, Dania, Dżibuti, Egipt, Erytrea, Estonia, Etiopia, Francja, Gabon, Gambia, Ghana, Gibraltar, Grecja, Gruzja, Guernsey, Gwinea, Gwinea Baskijska, Hiszpania, Holandia, Indie, Irak, Iran, Irlandia, Jemen, Jersey, Jordania, Kamerun, Katar, Kazachstan, Kenia, Kirgistan, Kongo, Kuwejt, Liban , Liberia, Libia, Lichtenstein, Litwa, Litwa, Luksemburg, Macedonia, Malawi, Mali, Malta, Maroko, Mauretania, Mołdawia, Monako, Mozambik, Nepal, Niemcy, Niger, Nigeria, Pakistan, Palestyna, Polska, Portugalia, Republika Centralnej Afryki, Rosja, Rumunia, Rwanda, Senegal, Serbia i Czarnogóra, Seszele, Sierra Leone, Słowacja, Słowenia, Somalia, Sri Lanka, Sudan, Syria, Szwajcaria, Tadżykistan, Tanzania, Togo, Tunezja, Turcja, Turkmenistan, Uganda, Ukraina, Uzbekistan, Węgry, Wielka Brytania, Włochy, Wybrzeże Kości Słoniowej, Wyspa Man, Zambia, Zimbabwe, Zjednoczone Emiraty Arabskie.

Organizacja Inmarsat (skrót od International Maritime Satellite) została utworzona w 1979 roku przez Międzynarodową Organizację Morską (International Maritime Organization) —- wyspecjalizowaną agendę ONZ-u. Jej zadaniem miało być zapewnienie komunikacji statkom. Komunikacja miała się odbywać za pośrednictwem satelitów geostacjonarnych. Początkowo Inmarsat wynajmował satelity. Od 1983 roku korzysta z własnych. Sterowane są z ponad dwudziestu stacji naziemnych. W kwietniu 1999 dokonano prywatyzacji Inmarsatu, który od tego czasu podlega kontroli International Mobile Satellite Organization (IMSO). Akcje Inmarsatu są notowane na Giełdzie Papierów Wartościowych w Londynie (London Stock Exchange) i wchodzą w skład wskaźnika FTSE 250.

System satelitów Inmarsat składa się z dwunastu sztucznych satelitów (z tego jedenaście dzałających) znajdujących się na orbicie geostacjonarnej. Tworzą one sieć umożliwiającą komunikację z prawie każdym punktem na kuli ziemskiej (z wyjątkiem okolic podbiegunowych). Trzy z satelitów znajdują się nad Europą. Od 1996 roku satelity wyposażone są w transpondery umożliwiające dokładniejsze określanie położenia odbiornika na Ziemi (EGNOS) w ramach systemu GPS i Galileo - (EGNOS).

W celu uzyskania połączenia z satelitą musi na niego zostać skierowana specjalna antena paraboliczana (w niektórych wypadkach może zostać użyta prosta antena). Współczesne odbiorniki (telefony satelitarne) mają wielkość małego nesesera i umożliwiają moza komunikacją głosową (telefonowaniem) również wszelkie inne sposoby komunikacji (e-mail, dostęp do sieci komputerowych, wideo itp.)